Yerleşik yabancılığın acısı
Öz düşmanları kendilerinin sevgisiz bilisiz
ve acımasız kabukluların zincirlediği
kara tamlama.
Bir neden yabancıya?
Bir neden yerleşiğe?
Bir neden yerleşik yabancıya?
Susturduklarından sonsuzun dilini,
Dışıyla gerçeğin çizgisini kalın koca leş
doğrusuyla belirleme.



Bakıldığında göz değirmisinden bir çiçek dürbünün
değil midir renklenme olasılıkları tabanında
                     görülen parçacıkların
yoksamak kurutan kısır umutları, geleneksel
tanrıları,sürülerin çorak gerçekliğini
ve kanatlanarak yaşamak kendi dağılımında...


Kaydır hafifçe elini sağa ve bak
elin hafifçe sağa kaymıştır
(Bir gül bir güldür bir güldür bir gül)
Görünür ayrımı şimdi yenilenen renk konumunun.


Yürü dört adım, dört kez çevir sevgili kırmızı
          nesneyi (kırmızıydı ilk ve tek olan)
Bak görülene tutkuyla bak
dört ayrı kez dört ayrı çümbüş...


Sarıl, benzerlerine dokun...
Bir bilinmeyen nicelikte duyumlarının sevinci,
Benzeş özdeşliklerine küçük, renkli bölünmüşlüklerin,
ne hoş, ne düzenli, ne dağınık, ne düşlenmez
            yer değişimlerini!
Dizelerini sırala kendince kendiliğinden,
Oyuncağını yuvarla ve yaklaştır bakışını,
Uygun değil mi sözcüklerine kırıkların gözalan
  dizilişi kendince kendiliğinden?


Sorma! Ya bir gölge oluşmaz mı hiç,
hep ışık var mı oluyor camdan yüreğine
akan duru, düzensiz kararlılık için?
Korkarak kırılmasından saydam nesnelerin
parçacıkların yitiminden, kapılmasından
Ötelerin el koyucu rüzgarın yetkesine,
           başka coğrafyalara doğru.


Kov kara duygulu olasılığı bilincinin
                       gücüyle
biçimleri kesikler yaratmadan tininde-
Yeni çiçek dürbünleri bul ertesinde düş kırıklığının
Gizlenmişlerse senden, kur öz yaratısını
                                saflığının.


Geldiğince yüreğinden geçtiğince
         yapıla benzerini,
Daha yetkin oluşlar özgül ayrımlar
          bekler seni uğraşında,
Şaşarsın dantel yüreğin
                  ince yeteneğine.


Bekleme bir anı gelsin kurtuluşun
           parlak renklerden ve
karanlık soyutta haz kırıntılarını
düşlemenin, sokak bilincine göre
           erince kavuşmanın.
O çocuksuluğun ayırdında olamayan
      ve direnmeye karşın etkilerini
      zorbalıkla yayan kurnazlarca
      huniler ve sinsilikle
      içirilen beklentiler...


Tüm hücrelerinle kus cellat yargıları!
Seslen sonra övünçle bir gelecek.

HAZİRAN, 1977